ΤΟ ΑΥΛΩΝΑΡΙ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

ΤΩΝ ΑΛΩΝΙΩΝ

Τη ζωή των αλωνιών θα χαίρεσαι!
Καταγής απόσκια καθισμένη.
Μ' ένα αραχνωτό γαλαζομάντηλο
για την αντηλιά μανταλωμένη.

Θα θωρείς τα γοργογύριστα άλογα
και τ' αργά βαριοσκυμμένα βόδια
ν' αναδεύουν σαν κουπιά τη θάλασσα
τα χυμένα στάχυα με τα πόδια.

Κι αλαφρά στις θημωνιές πισώγερτο
το κεφάλι σου ακουμπώντας - ίδια
Παναγιά Βυζαντινή θα δείχνεσαι
πλουμιστή μες σε χρυσά ψηφίδια.

ΔΡΟΣΙΝΗ

ΤΟΥ ΑΡΤΟΥ

Καλόδεχτο το φόρτωμα, που θα ΄ρθει από το μύλο,
πρωτόσταλτο, πρωτάλεστο, πρώτη χαρά της σκάφης.

Ζυμώνουν τ' ανασκουμπωτά της πρωτονύφης χέρια
και πλάθουν τα πρωτόπλαστα ψωμιά με τις παλάμες
μες στην καλοπελεκητή πινακωτή προικιό της.
Το φούρνο καίει τεχνίτισσα, στο φούρνο η γριά κυρούλα,
ξανανιωμένη, αφήνοντας τη συντροφιά της ρόκας.

Ω! βραδινό συμμάζεμα στο σπιτικό κατώφλι,
καρτέρεμα ανυπόμονο του πυρωμένου φούρνου!
Κι ω μέθυσμα απ' τη μυρωδιά πρώτου ψωμιού, που αχνίζει.
Κομμένο από το γέροντα παππού χωρίς μαχαίρι
και μοιρασμένο στα παιδιά, στις νύφες και στ' αγγόνια!

Και συ θυσία των ταπεινών στη θεία την καλοσύνη,
σημαδεμένο ανάμεσα με του σταυρού τη βούλα,
καλοπλασμένο πρόσφορο, της εκκλησιάς μεράδι,
που θα κοπείς την Κυριακή μες στ' αργυρό αρτοφόρι
και στ' άγιο δισκοπότηρο με το κρασί θα σμίξεις!
ΔΡΟΣΙΝΗΣ

ΤΕΧΝΗ

Ο ΑΡΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΚΟΚΚΙΝ’ ΑΧΕΙΛΙ ΕΦΙΛΗΣΑ

Κόκκιν’ αχείλι εφίλησα
Κι έβαψε τό δικό μου
Καί στό μαντήλι τό ‘ συρα
Καί έβαψε τό μαντήλι
Καί στό ποτάμι τό ‘πλυνα
Καί έβαψε τό ποτάμι
Κι έβαψε ή άκρη τού γιαλού
Κι ή μέση τού πελάγου
Κατέβη ό αιτός νά πιεί νερό
Κι έβαψαν τά φτερά του
Κι έβαψε ό ήλιος ό μισός
Και τό φεγγάρι ακέριο.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ.

ΕΓΩ ΠΕΡΝΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΩ

Εγώ περνώ καί δέν μιλώ
Καί ή κόρη χαιρετά με
-Πού πάγεις κλέφτη τού φιλιού
Καί κομπωτή τσ’ αγάπης;
-Μ’ άν είμαι κλέφτης τού φιλιού
Καί κομπωτής τσ’ αγάπης
Τί μού ‘ δινες τά χείλη σου
Κι εγλυκοφίλησά τα;
-Κι ά σού ‘ δωκα τά χείλη μου
Κι εγλυκοφίλησές τα
Νύχτα ήταν
Ποιός μάς ένοιωσε;
Κι αυγή
Ποιός μάς εθώρει;
-Τ άστρο τσ’ αυγής τό λαμπερό
Εκείνο μάς εθώρει
Καί τ άστρον εχαμήλωσε
Καί τό ‘πε τού θαλάσσου
Καί τό θαλάσσι τού κουπιού
Καί τό κουπί τού ναύτη
Καί ό ναύτης τό διαλάλησε
Στής γής τήν οικουμένη.

Μαντίλι πλουμερὸ καὶ χρυσοκεντημένο.

-Μαντίλι πλουμερὸ καὶ χρυσοκεντημένο,
ποιὸς νἆναι τάχα ὁ νιὸς ὁποῦ θὰ σ᾿ ἀποχτήσει;
Ποιὸς νἆναι τάχα ὁ νιὸς ποὺ μ᾿ ἕνα δακτυλίδι,
μαντίλι μου ἀκριβό, κανίσκι θὰ σὲ πάρει;
Ποιὸς νἆναι τάχα ὁ νιός, ποὺ μ᾿ ἕνα φιλημά του,
γλυκὸ καὶ φλογερό, ἀπ᾿ τὸ λευκό μου χέρι
στὴν κλίνη τὴν ἁγνὴ θὰ μ᾿ ὁδηγήσει νύφην;
Ποιὸς νἆναι τάχα αὐτός; Πέτε μου, ἐσεῖς δεντράκια,
κ᾿ ἐσεῖς καλὰ πουλιά. Μουρμούρισέ μου ἀγάλια,
ἐσὺ ὡραῖε γιαλὲ καὶ γαλανὲ οὐρανέ μου!
Ἐσύ, φτερουγιαστέ, καθάριε λογισμέ μου,
γιατί δὲ μοῦ τὸν λές, γιατί δὲ μοῦ τὸν δείχνεις,
γιατί μία ὡραῖα βραδιὰ κρυφὰ δὲ μοῦ τὸν φέρνεις,
σὰν ὄνειρο χρυσό, γλυκὰ στὴν ἀγκαλιά μου;

Κώστας Κρυστάλλης

ΤΟ ΜΑΝΤΙΛΙ

Τ’ άσπρο μαντίλι πού φορώ
Βουλιέμαι νά τό βάψω
Καί άν τό πετύχω στήν βαφή
Πολλές καρδιές θά κάψω
Θά κάμω κάστρα νά ραούν
Καραβιά νά βουλιάξουν
Θά κάμω τά βλαχόπουλα
Νά χάσουν τά κοπάδια
Θά κάμω τίς αλυγαριές
Νά ρίξουν τά κλαριά τους
Θά κάμω καί έναν τσέλιγκα
Νά χάσει τά μυαλά του.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΑΣ

Εκεί πού πάς πουλάκι μου
Εκεί πού θά πετάξεις
Εκεί είναι κόρες όμορφες
Καί θά μ’ αποξεχάσεις
Άν τύχει και μ’ απαρνηθείς
Καί κάμεις άλλο ταίρι
Σκλάβο νά σέ πουλήσουνε
Στής Μπαρμπαριάς τά μέρη
Καί νά σού βάλουν σίδερα
Καί στόν λαιμό καδένα
Ν’ αναστενάζεις καί νά πείς
Πώς τά φορείς γιά μένα

Βλαχοπούλα

Πάνω, σε ψηλή ραχούλα,
κάθεται μια βλαχοπούλα.
Και τη ρόκα της κρατάει
πρόβατα κι αρνιά φυλάει.

Αθάνατο νερό

Πάω γι’ αθάνατο νερό,

γι’ αθάνατο βοτάνι.

Να δώσω στην αγάπη μου,

ποτέ να μην πεθάνει.

ΠΟΘΟΙ

Τα χείλη σου είναι ζάχαρη,

το μάγουλό σου μήλο,

τα στήθη σου παράδεισο

και το κορμί σου κρίνο.

Να φίλουνα τη ζάχαρη,

να δάγκανα το μήλο,

ν' άνοιγεν ο παράδεισος,

ν' αγκάλιαζα τον κρίνο.

ΠΑΙΝΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΤΙΚΗΣ

Απ' όλα τα άστρα τ’ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει,

ένα που βγαίνει το πουρνό, όταν γλυκοχαράζει.

Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει,

που στέκεις πάντα δροσερό κι' ανθείς και λουλουδίζεις;

Μα συ σαι μια βασίλισσα, π' όλον τον κόσμο ορίζεις,

σα θέλεις παίρνεις τη ζωή, σα θέλεις τη χαρίζεις.

Όντε σε γεννά η μάννα σου, ο ήλιος εκατέβει

και σού δωκε την ομορφιά και πάλι μετανέβει.

Ποιος ήλιος λαμπερότατος σού δωκε την ανθάδα,

και ποια μηλιά, γλυκομηλιά, τη ροδοκοκκινάδα;

Σαν τι το θέλει η μάννα σου τη νύχτα το λυχνάρι,

οπόχει μέσ' 'ς το σπίτι της τ' Αυγούστου το φεγγάρι.

ΤΟ ΓΕΦΥΡΑΚΙ

«ΤΟ ΓΕΦΥΡΑΚΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ
ΤΟ ΓΕΦΥΡΑΚΙ ΘΑ ΔΙΑΒΩ
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΑΣ ΤΟ ΧΑΣΩ
ΜΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΑΣΑ ΑΣ ΒΡΩ»

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΟΦΙΑΣ ΒΛΑΧΟΥ

Οί αγιογραφίες είναι λαϊκές απεικονίσεις βυζαντινών εικόνων, χωρίς τήν αυστηρή τεχνική τής βυζαντινής αγιογραφίας. Είναι σέ ελεύθερη έκφρασή μέ τό συναίσθημα τής στιγμής και τήν καλλιτεχνική ευαισθησία .

Φώτης Κόντογλου (1895-1965) - Ἁγιογράφος & Λογοτέχνης, Ὀρθόδοξος & Ἕλληνας

Τὸ βυζαντινοπρεπὲς καὶ λαϊκότροπο ὕφος τοῦ Κόντογλου ξένισε τὴν ἐθισμένη στὶς τεχνοτροπίες τοῦ εὐρωπαϊκοῦ συρμοῦ κοινωνία, καθὼς δὲν νεωτέριζε ἀκολουθώντας κάποια ἤδη ἀναγνωρισμένη τάση στὸ Παρίσι, ἀλλὰ ἀντίθετα καινοτομοῦσε ἀναπλάθοντας δημιουργικὰ στοιχεῖα παραδοσιακῆς τέχνης σὲ ἔργα κοσμικοῦ περιεχομένου, προτείνοντας τὴν ἐπιστροφὴ σὲ μιὰ «ξεχασμένη» κοσμοθεωρία.

"Οἱ ἄνθρωποι καταντήσανε σὰν ἄδεια κανάτια, καὶ προσπαθοῦν νὰ γεμίσουν τὸν ἑαυτό τους, ρίχνοντας μέσα ἕνα σωρὸ σκουπίδια, ἐκθέσεις μὲ τερατουργήματα, μπάλλες, ὁμιλίες καὶ ἀερολογίες, καλλιστεῖα, ποὺ μετριέται ἡ ἐμορφιὰ μὲ τὴ μεζούρα, ἠλίθιους καρνάβαλους, συλλόγους λογῆς-λογῆς μὲ γεύματα καὶ μὲ σοβαρὲς συζητήσεις γιὰ τὸν ἴσκιο τοῦ γαϊδάρου, συνδέσμους ἀφιερωμένους στοὺς ἀποθεωμένους ἄνδρας τῆς Εὐρώπης κι ἕνα σωρὸ ἀλλὰ τέτοια. Αὐτή, μὲ μιὰ ματιά, εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς ἀνθρωπότητας σήμερα, ποὺ νὰ μὴν ἀβασκαθεῖ! Ποῦ νὰ βρεῖ κανένας καταφύγιο; ... -Δόξα στὸν Θεό, ποὺ ὑπάρχει ἀκόμα κάποιο καταφύγιο γιὰ μᾶς ποὺ δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ νοιώσουμε «τὸ μεγαλεῖο της ἐποχῆς μας». Δόξα στὸν θεὸ ποὺ ὑπάρχουν ἀκόμα κάποιοι τόποι ποὺ δὲν τοὺς ἐξήρανε αὐτὴ ἡ φυλλοξήρα ποὺ λέγεται σύγχρονος πολιτισμός. «Καλὸ εἶναι νὰ ὑπάρχεις, ἀλλὰ νὰ ζεῖς εἶναι ἄλλο πρᾶγμα»

Ο Φώτης Κόντογλου συμβούλευε τούς αγιογράφους:

«Όταν πρόκειται να αρχίσεις μίαν εικόνα, κατά πρώτον κάμε την προσευχή σου εις τον Κύριον, να σε φωτίση εις το έργον σου, ποιών το σημείον του σταυρού».

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Μέσα από τήν τέχνη εκφράζεσαι , διδάσκεσαι, κατανοείς τόν κόσμο μέ τόν δικό σου τρόπο, δημιουργείς κόσμους , αναζητάς τό νόημα τής ζωής, τής δημιουργίας, Τόν Θεό . Ότι δημιουργεί ό άνθρωπος μέ τά χέρια του καί την ψυχή του , τού ομορφαίνει τόν χώρο του καί τό περιβάλλον του. Προσέξτε μέ τί καμάρι λέει κάποιος «Εγώ τό έφτιαξα» . Άρα ή ανάγκη μας είναι νά δημιουργούμε μέσα στήν δημιουργία. Νά τήν αντιγράφουμε , νά τήν μιμούμαστε, νά γεννάμε νέα πράγματα, νά προσθέτουμε σέ αυτήν καί νά τήν συντηρούμε. Κάντε κάτι όλοι. Γιατί όλοι μπορείτε. Εκφρασθείτε μέ οποιονδήποτε τρόπο . Θά σάς κάνει καλό καί θά σάς βοηθήσει.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

ΤΟ ΧΩΡΙΟ

ΛΑΪΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

ΛΑΪΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Ο αυθορμητισμός, η φαντασία πέρα από περιορισμούς στο θέμα, τα χρώματα, την ιδέα, αλλά και το στήσιμο των προσώπων και των αντικειμένων, κάνουν την λαϊκή ζωγραφική μια από τις πιο αυθεντικές εκφράσεις των τεχνών. Ο καλλιτέχνης αποδίδει αυτό πού τον συγκινεί και τον κάνει να βγαίνει από μέσα του , με έναν δικό του τρόπο, κάτι σαν παρόρμηση , χωρίς να αναζητά την αποτελεσματική απεικόνιση του ίδιου του φανταστικού του «πραγματικού», χωρίς να αυτόεπιβάλετε να παραμείνει κολλημένος σε μια συγκεκριμένη γραμμή και νοοτροπία, και κατά αυτόν τον τρόπο αισθάνεται και ελεύθερος από τεχνικές και ιδέες κατευθυνόμενες.

Η ΚΟΡΗ ΣΤΟ ΑΛΩΝΙ

ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

ΘΕΜΑ: ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ: 45 Χ 25

ΤΙΜΗ : 185 ΕΥΡΟ

Ο ΤΡΥΓΟΣ

ΤΕΧΝΗ

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

ΤΕΧΝΗ Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ή ζωγραφική έχει τήν ιδιαιτερότητα νά εκφράζει ό καλλιτέχνης τόν εσωτερικό του κόσμο μέ τόν τρόπο πού αυτός νομίζει πιό προσιτό στά πρότυπα πού έχει μέσα του γιά τήν πραγματικότητα. Δέν σημαίνει βέβαια αυτό πώς πρέπει νά νοείται πάντα ή εικόνα πού καταγράφετε στόν αντικείμενο πού φιλοτεχνεί πώς είναι ακριβώς αυτό πού θέλει νά πεί. .Όσο τό ότι ή ατμόσφαιρα πού διαγράφετε νά είναι τό δυνατόν πιό πειστική σέ αυτό πού νοιώθει. Τά χρώματα , τά σχέδια καί τό φώς είναι κάτι πολύ σημαντικό καί βασικό στό νά προσεγγίζει κάποιος τήν καλλιτεχνική ψυχή τού ατόμου. Άλλωστε, ή δημιουργικότητα παίζει τόν βασικότερο ρόλο καί έχει κατ’ εξοχήν τήν πρώτη καί κύρια θέση σέ κάθε δημιουργό.
Ή Τέχνη είναι έκφραση ψυχής

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

ΤΕΧΝΗ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

Ό Σωκράτης, είχε κατηγορήσει τήν ζωγραφική λέγοντας πώς ό καλλιτέχνης είναι δύο φορές ψεύτης μέ τήν τέχνη του. Εφ’ όσον, κατά πρώτο λόγο , αυτό πού απεικονίζει είναι τό ψεύτικο είδωλο τής πραγματικότητας πού ζούμε, καί κατά δεύτερον, ή ίδια ή πραγματικότητα είναι από μόνη της ψεύτικη γιατί είναι αντίγραφο τής αληθινής πού οί αισθήσεις μας δέν μπορούν νά συλλάβουν.
Βέβαια θά μπορούσαμε κατά αυτόν τόν τρόπο νά φαντασθούμε πώς πιθανών νά είναι αλήθεια ή κβαντική υπόθεση τών πολλαπλών κόσμων. Πιθανών , ή θεωρεία τών Χορδών πού συνθέτουν κόσμους στόν χώρο, καί πού βασίζετε σέ μικροσκοπικές παλλόμενες χορδές πού κάθε ταλάντωσή τους αντιστοιχεί σέ ένα υποατομικό σωματίδιο. Μέσα από αυτή τήν θεωρεία εξάγετε τό συμπέρασμα πώς , κβαντικά σύμπαντα συνυπάρχουν ταυτόχρονα στόν ίδιο χρόνο , μέ τήν διαφορά πώς στό καθένα ξεχωριστά ένα γεγονός εξελίσσετε μέ διαφορετικό τρόπο. Σέ αυτούς τούς κβαντικούς κόσμους έχουμε πρόσβαση , μεταπήδηση σέ άλλη πραγματικότητα εφ’ όσον μάς παρέχετε τό δικαίωμα νά είμαστε οί παρατηρητές τής οποιασδήποτε πραγματικότητας τής οποίας καί δίνουμε τήν δυνατότητα νά υπάρξει. Τό θέμα επιστρέφει στήν συνείδηση, γιατί γία τόν νού, υπάρχει κάτι όταν ό ίδιος έχει συνείδηση τής ύπαρξής του. Γιά ότι δέν γνωρίζω , είναι γιά μένα νεκρό ή ποτέ δέν υπήρξε. Επιστρέφοντας στόν Σωκράτη λοιπόν, θά μπορούσαμε νά τού απαντήσουμε, πώς ότι γιά μένα είναι ό αληθινός κόσμο μου , είναι καί ή πραγματικότητα. Άν ή αίσθηση πού λαμβάνω είναι πώς ό κόσμος είναι αγαθός, τότε ζώ ευτυχισμένα. Άρα μεταδίδω τήν ευτυχία γύρο μου καί αυτό λαμβάνω καί από τους άλλους. Άν εισβάλλουν στό μυαλό μου οί αρνητικές εντυπώσεις τού κακού κόσμου πού μέ βομβαρδίζει ή τηλεόραση καί οί ειδήσεις, τότε ανά πάσα στιγμή ζώ μέσα στήν κόλαση πού μού έχει επιβληθεί , συμμετέχω κολαζόμενος έτσι πού μέ τήν σειρά μου μεταφέρω τήν πληροφορία νά κάνουν καί οί άλλοι τό ίδιο , καί κατ’ επέκταση δημιουργώ τόν κόσμο τόν οποίο όμως μού έχουν επιβάλει οί άλλοι νά του δίνω τό δικαίωμα ύπαρξης.

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

Ή ζωγραφική έχει τήν ιδιαιτερότητα νά εκφράζει ό καλλιτέχνης τόν εσωτερικό του κόσμο μέ τόν τρόπο πού αυτός νομίζει πιό προσιτό στά πρότυπα πού έχει μέσα του γιά τήν πραγματικότητα. Δέν σημαίνει βέβαια αυτό πώς πρέπει νά νοείται πάντα ή εικόνα πού καταγράφετε στόν αντικείμενο πού φιλοτεχνεί πώς είναι ακριβώς αυτό πού θέλει νά πεί. .Όσο τό ότι ή ατμόσφαιρα πού διαγράφετε νά είναι τό δυνατόν πιό πειστική σέ αυτό πού νοιώθει. Τά χρώματα , τά σχέδια καί τό φώς είναι κάτι πολύ σημαντικό καί βασικό στό νά προσεγγίζει κάποιος τήν καλλιτεχνική ψυχή τού ατόμου. Άλλωστε, ή δημιουργικότητα παίζει τόν βασικότερο ρόλο καί έχει κατ’ εξοχήν τήν πρώτη καί κύρια θέση σέ κάθε δημιουργό.
Ή Τέχνη είναι έκφραση ψυχής
Ή σπανιότητα τής σημερινής καλλιτεχνικής παρουσίασης τέτοιων θεμάτων , τά κάνει ακόμα πιό ενδιαφέροντα καί πρωτότυπα.
Κάθε κομμάτι έχει τήν δική του προσωπικότητα καί στό θέμα καί στήν ιδιαζόντως μοναδική φαντασία, πού σέ μεταφέρει σέ άλλες εποχές όπου ό άνθρωπος ήταν μέρος τής φύσης καί εκφραζόταν από αυτήν.

Μέσω τής Τέχνης εκφράζετε ή ανθρώπινη ευαισθησία
Τό φώς καί τό χρώμα συνθέτουν τήν Ζωή
Ή Ζωγραφική είναι σάν τήν Ζωή. Καί οί δύο λέξεις αρχίζουν από Ζ . Τό Ζ είναι τό έκτο γράμμα τής αλφαβήτου καί ομοιάζει στό σχήμα του μέ τόν κεραυνό τού Διός. Ή λέξη Ζωή εκφράζει τήν Ενέργεια πού κινεί τά όντα. Ό Ηράκλειτος είπε «Τά πάντα οιακίζει Κεραυνός», καί εννοούσε τήν Ζωή.
Μέ τήν ζωγραφική μπορεί κανείς νά θέσει τόν εαυτό του απέναντι από μίας άλλης διάστασης πραγματικότητα πού τά πράγματα έχουν μία διαφοροποιημένη αντικειμενική οπτική, μία υποκειμενικότητα μέσα από τήν οποία τό τώρα μέ τό πρίν καί τό μετά λαμβάνει διαστάσεις χωροχρονικού πάντα. Αυτό μπορεί νά εννοηθεί καί ώς πολλαπλότητα πραγματικοτήτων μέσα από τίς οποίες έρχεται νά δοθεί λύση σέ ένα πρόβλημα μέ χίλιες δύο δυνατότητες. Έρχεται σάν θεωρεία νά διευρύνει τήν οπτική μέσα από τήν οποία βλέπει καί κατανοεί τά πράγματα κάποιος, από κάποιον άλλο , ούτως ώστε νά δημιουργεί τόν κόσμο του. Εδώ είναι πού εισάγετε από τήν φυσική καί ή πολυσυμπαντικότητα μέ τήν θεωρεία –Μ πού προβλέπει καί τήν σύγκρουση μεταξύ τών συμπάντων, μέσα από τήν οποία κατανοείται καί ή ανθρώπινη αρχή.
Άλλωστε, μέσα από τήν πολυπλοκότητα τής ίδιας τής φύσης, κανείς δέν μπορεί μέ σιγουριά νά πιστοποιήσει τήν αληθινά χρονική στιγμή τής υπάρξεώς του . Δεδομένου τού ότι μέσα στίς στιγμές εγρήγορσης παρεισδύουν καί στιγμές ύπνου. Καί βέβαια όχι τού ύπνου τής εξ ανάγκης πρός ενεργειακή τροφοδοσία τού σώματος, αλλά αυτών τών στιγμών κατά τών οποίων έχουμε συνειδησιακά μεταφερθεί σέ άλλο χώρο. «Δέν είμαστε εκεί»

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

ΛΑΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΒΛΑΧΟΥ