Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2018

Ή Γέννηση τού Χριστού στήν Ορθόδοξη Ρωσική τέχνη


του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Το παρόν αφιέρωμα στις ρωσικές εικόνες με θέμα την Γέννηση του Χριστού, αποτελεί ένα δείγμα ανά τους αιώνες, της ευσεβούς σε έκφραση και πλούσιας σε καλλιτεχνική αξία ρωσικής ζωγραφικής παράδοσης. Μιας παράδοσης της οποίας πρώτοι δάσκαλοι ήταν οι Έλληνες βυζαντινοί καλλιτέχνες, που έζησαν και εργάστηκαν στην Ρωσία, θέτοντας στην ουσία τις βάσεις για την ανάπτυξη της. Η Ορθόδοξη Ρωσική τέχνη μετράει ήδη μια ολόκληρη χιλιετία καλλιτεχνικής παραγωγής θρησκευτικών έργων διάφορων μορφών τέχνης. Αν και σε γενικές γραμμές το καλλιτεχνικό ύφος της θρησκευτικής ζωγραφικής στη Ρωσία κινείται μέσα στη σφαίρα της αρχικής βυζαντινής επίδρασης, ωστόσο μπόρεσε με τη συνεισφορά των πιο δυναμικών εκπροσώπων της, να αναπτύξει τη δική της ιδιομορφία και ιδιαιτερότητα, που την καθιστά διακριτή και λάμπουσα με το δικό της φως στο στερέωμα της Ορθόδοξης τέχνης.


Εικόνες λιτές, φωτισμένες από ένα υπερβατικό φως, διάχυτο από μια μυστική πνευματικότητα. Γραμμές ρυθμικές και απλουστευμένες σχηματοποιήσεις της φόρμας, εκφράζουν την απλή ρωσική ψυχή που θερμαίνεται από την κυριαρχία των θερμών χρωμάτων, κυρίως του κόκκινου. Πολλές από τις εικόνες αυτές επαναλαμβάνουν βυζαντινά πρότυπα Γεννήσεων, ενώ άλλες έχουν μια δική τους πρωτοτυπία και πολύ ενδιαφέρον στη σύνθεση. Ειδικά αυτές που παρουσιάζουν τις διαφορετικές σκηνές των γεγονότων της ιστορίας της Γέννησης πάνω στην ίδια εικόνα, συνδέοντας με αυτόν τον τρόπο μεταξύ τους τις φάσεις του χρόνου και αποδίδοντας το συνολικό νόημα της αφήγησης με οπτικές παραθέσεις. Οπωσδήποτε, μια γενική γνώση της ιστορικής εξέλιξης της ρωσικής θρησκευτικής ζωγραφικής, είναι αναγκαία, ώστε να αποκτήσει κάποιος ολοκληρωμένη αντίληψη επί του θέματος. Παραθέτω, λοιπόν, στη συνέχεια μια συνοπτική ιστορική αναδρομή, που ίσως φανεί χρήσιμη στους αναγνώστες.

Ρουμπλιόφ : “Η Γέννηση του Χριστού’, 1405
στον καθεδρικό ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Μόσχα

Ανάμεσα στα πρώιμα έργα του Ρουμπλιόφ είναι "Η Γέννηση του Χριστού', στον καθεδρικό ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Μόσχα. Λάτρης του ζωντανού χρώματος μέσα σε μια φωτισμένη ατμόσφαιρα, ο δημιουργός του έργου "Η Γέννηση του Χριστού" δεν βλέπει τις μορφές και τις σιλουέτες ως επίπεδες κηλίδες, αλλά μάλλον, ως φωτεινή παρουσία από το μέλλον, σε αχανή χώρο. Τα πάντα φαίνεται πως είναι περιβεβλημένα με σημασία, αλλά και μεγάλη ελευθερία, τόσο χωρική όσο και πνευματική.

=========================

Με τον εκχριστιανισμό των Ρώσων το 988-989 και την ένταξή τους στην άμεση σφαίρα βυζαντινής επιρροής, αρχίζει η πραγματική ιστορία της τέχνης της Ρωσίας. Στην ίδια γεωγραφική περιοχή από παλαιότερα είχαν αναπτυχθεί οι διακοσμητικές τέχνες και η ταφική αρχιτεκτονική αλλά μνημειακή τέχνη με την ουσιαστική έννοια του όρου δημιουργείται μόνον από την εποχή ένταξης της Ρωσίας στη Βυζαντινή πολιτιστική παράδοση.
Στο Παλαιό (Μέγα) Χρονικό, που αποδίδεται στον μοναχό Νέστορα έχουν αποθησαυρισθεί οι σχετικές με τη δημιουργία των πρώτων ανεξάρτητων ηγεμονιών και τον εκχριστιανισμό των Ρώσων, παραδόσεις, που μερικές χάνονται στο θρύλο.

Με τις προϋποθέσεις αυτές η Ρωσία περιήλθε στη θρησκευτική και πολιτιστική επίδραση του Βυζαντίου και άρχισε να αφομοιώνει δημιουργικά τις καλλιτεχνικές του παραδόσεις. Από αρχειακές πηγές βεβαιώνεται η παρουσία Ελλήνων ζωγράφων στη Ρωσία και στην καλλιτεχνική τους δραστηριότητα οφείλεται η παραγωγή ενός μεγάλου αριθμού μωσαϊκών και τοιχογραφιών σε καθαρά βυζαντινή τεχνοτροπία. Εξ άλλου, η αποστολή φορητών εικόνων από την Κωνσταντινούπολη στη νεοϊδρυμένη ρωσική εκκλησία, μαρτυρείται από τις ίδιες ρωσικές πηγές, όπως ενδεικτικά οι περιφημότερες θαυματουργικές εικόνες της Θεομήτορος της Μονής Ρetserskaia του Κιέβου της Παναγίας Οδηγήτριας του Smolensk, της Θεοτόκου του Vladimir κ.ά.
 

Εικόνα της Γέννησης του Χριστού-Σχολή Νόβγκοροντ, Γκαλερί Τετριάκωφ, περ. 15ος αι.

Την έρευνα της ιστορίας της θρησκευτικής ζωγραφικής στη Ρωσία απασχόλησε ο βαθμός εξάρτησης από τα βυζαντινά πρότυπα, ακόμα και στην προ-μογγολική περίοδο της ιστορίας της. Η τάση παλαιότερα ήταν να τονιστεί η πρωτοτυπία και ο καθαρά εθνικός χαρακτήρας της. Στις πιο σύγχρονες όμως, έρευνες η μεσαιωνική ρωσική ζωγραφική της πρώτης περιόδου εντάσσεται στη βυζαντινή παράδοση, προϊόν της καλλιτεχνικής δραστηριότητας Βυζαντινών ζωγράφων στη Ρωσία. Η βυζαντινή ζωγραφική θα επικρατήσει και θα είναι η μόνη τέχνη της ρωσικής Ορθοδοξίας στην προ-μογγολική περίοδο της ιστορίας της, όπως βεβαιώνει σειρά μνημείων έως και το τέλος του 12ου αιώνα.

Τα τμήματα μωσαϊκών από τη Μονή του Αγίου Μιχαήλ της Χρυσής Στέγης κοντά στο Κίεβο (Πινακοθήκη Τretiakov) του 1108. αντιπροσωπεύουν την πρώιμη Κομνήνεια τέχνη, ενώ οι τοιχογραφίες του καθεδρικού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του 1189 και του καθεδρικού ναού του Αγίου Δημητρίου του 1195 στο Κίεβο, έργα Κωνσταντινουπολιτών ζωγράφων αντιπροσωπεύουν τις μανιεριστικές τάσεις της τελευταίας περιόδου της Κομνήνειας ζωγραφικής. Για την κάλυψη, εξ άλλου, των λατρευτικών αναγκών των ναών και των μονών της Ρωσίας εισάγονται φορητές εικόνες από την Κωνσταντινούπολη όπως η περίφημη εικόνα της Παναγίας Ελεούσας. γνωστής ως Θεοτόκος του Vladimir.
 

Εικόνα της Γέννησης του Χριστού-  15ος αι.

Ο κατακερματισμός της βυζαντινής αυτοκρατορίας, το 1204, συντείνει στην προσωρινή αποδυνάμωση των σχέσεων με τη Ρωσία. Κατά την περίοδο αυτή των τεράστιων καταστροφών και της εξαθλίωσης αναφαίνονται οι πρώτες τεχνοτροπικές τάσεις τοπικού χαρακτήρα, φαινόμενο που θα μπορούσε να ερμηνευθεί από την αναγκαστική απομόνωση της Ρωσίας από τον βυζαντινό κόσμο. Σε εικόνες από το Νονgorod, το Ρskον, το Iaroslav και το Rostov και παρά τις τεχνοτροπικές διαφοροποιήσεις τους, εμφανίζονται τα ιδιαίτερα εκείνα ρωσικά χαρακτηριστικά, που προκαθορίζουν τις εξελίξεις της μεταγενέστερης ρωσικής ζωγραφικής. Στις εικόνες αυτές η αναζήτηση της κλασικής ομορφιάς και η ευγένεια της έκφρασης της βυζαντινής παράδοσης έχουν υποχωρήσει και επικρατεί μια απλοποιημένη καλλιτεχνική έκφραση, με απλές γραμμές, καθαρή χρωματική κλίμακα και στοιχειώδες πλάσιμο. Στις πρώιμες εικόνες του Νovgorod οι μορφές είναι ογκώδεις, με αυστηρή έκφραση και ζωηρό χρώματα σε πλατιές μαλακές πινελιές και με το κόκκινο της κιννάβαρης να επικρατεί στη χρωματική κλίμακα. Στις εικόνες του Rostov και του Iaroslav όμως, οι μορφές είναι πιο βαριές, τα χρώματα βαθύτερα και η σύνθεση πιο ρυθμική και εκφράζουν ένα έντονα ηρωικό πνεύμα.
 

Εικόνα της Γέννησης του Χριστού-  15ος αι.

Εμφανίζεται μια ουσιώδης ομοιογένεια, που απηχεί την πνευματικότητα της Ρωσικής Ορθοδοξίας όπως αυτή διαμορφώθηκε από τον άγιο Σέργιο του Radonezh και τους μαθητές του. Οι εικόνες αυτές με τις σχεδόν στατικές ψηλόλιγνες μορφές με τη γραμμική απλοποιημένη σχεδίαση, την πολύ μαλακή μετάβαση των τόνων στο σχεδόν επίπεδο πλάσιμο και την αρμονική σύνθεση, θεωρούνται ότι αποτελούν την αξιολογότερη ρωσική συμβολή στην ορθόδοξη τέχνη. Τα τεχνοτροπικά τους γνωρίσματα τις διαφοροποιούν από την Παλαιολόγεια ζωγραφική, στην οποία οι αισθητικές αξίες της κλασικής παράδοσης είναι παρούσες στην αρμονική δόμηση της σύνθεσης, την αίσθηση της πλαστικής φόρμας και της ζωντανής κίνησης στο χώρο.

Σ’ αυτό το καλλιτεχνικό και πνευματικό περιβάλλον εμφανίζεται η μεγάλη μορφή του Αndrei Βυblev, του μεγαλύτερου ζωγράφου της Ρωσίας. Αν και μαθήτευσε κοντά στον Θεοφάνη τον Έλληνα όταν αυτός ζωγράφιζε τον Καθεδρικό ναό του Ευαγγελισμού στο Κρεμλίνο της Μόσχας για το Μεγάλο Πρίγκιπα Βασίλειο, παρέμεινε πιστός στη διαμορφωμένη ήδη ρωσική παράδοση, που με το έργο του έφθασε σε τέτοιο σημείο πληρότητας που δεν ξεπεράστηκε ποτέ.
 

Εικόνα της Γέννησης του Χριστού-  Μονή Αγίου Κυρίλλου, 1497

Η τέχνη του τείνει σε μορφές πιο επίπεδες με ρυθμική τη γραμμική σχεδίαση, που αποδίδονται με λεπτές στρώσεις διάφανων χρωμάτων και θεωρούνται από την κριτική ότι ενσωματώνουν την πρακτική της προσευχής της καρδιάς των Ησυχαστών. Η παράδοση της τέχνης του Rublev κυριαρχεί στη ρωσική ζωγραφική του α΄ μισού του 15ου αιώνα και ομάδες καλλιτεχνών από τους μοναστικούς συνήθως κύκλους, που μαθήτευσαν κοντά στον μεγάλο δάσκαλο, συγκράτησαν τη σχολή του.

Στη διάρκεια του 16ου αιώνα, διαπιστώνονται εικονογραφικές επιδράσεις της κρητικής σχολής στις ρωσικές εικόνες και μέσω των Κρητικών εικόνων οι Ρώσοι ήλθαν σε επαφή με την ιταλική τέχνη.

Οι Ρώσοι καλλιτέχνες προσπαθούν να ανακινήσουν φωτεινά, χαρούμενα συναισθήματα στον θεατή. Είναι αισθητή η ιδιαίτερη σλαβική απαλότητα


Εικόνα της Γέννησης του Χριστού-Σχολή Μόσχας




Εικόνα της Γέννησης του Χριστού-Σχολή Νόβγκοροντ, περ. 16ος αι.




Εικόνα της Γέννησης του Χριστού-Σχολή Στρογκάνωφ, περ. 16ος αι.




Εικόνα της Γέννησης του Χριστού- τελ. 17ου αι.




Σκηνές της Γέννησης του Χριστού-Σχολή Μόσχας, 17ος αι.




Εικόνα της Γέννησης του Χριστού με Αγίους- Μουσείο Αγίας Πετρούπολης




Εικόνα της Γέννησης του Χριστού- 19ος αι.



















































































































Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ: ΕΝΑ ΠΡΟΪΟΝ ΑΠΟ ΑΤΑΛΑΝΤΟΥΣ, ΠΟΥ ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΑΔΙΣΤΑΧΤΟΥΣ, ΣΕ ΑΚΡΑΙΑ ΑΣΧΕΤΟΥΣ.

ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ: ΕΝΑ ΠΡΟΪΟΝ ΑΠΟ ΑΤΑΛΑΝΤΟΥΣ, ΠΟΥ ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΑΔΙΣΤΑΧΤΟΥΣ, ΣΕ ΑΚΡΑΙΑ ΑΣΧΕΤΟΥΣ. {AL CAPP}
Ή ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ό ΤΟΛΣΤΟΪ "Το να ισχυρίζεται κανείς ότι ένα έργο τέχνης είναι καλό, αλλά η περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να το κατανοήσουν, είναι σαν να λέει ότι ένα φαγητό είναι καλό, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να το φάνε."

ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΡΟΤΙΜΟΥΜΕ ΤΑ ΑΠΛΑ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΙΣΧΗΛΟΣ
"Απλά γάρ έστι τής αληθείας έπη."



Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018

Περικλῆς Γιαννόπουλος, γιά τήν ζωγραφικὴ.

Ἡ ζωγραφικὴ ἔζη εἰς τὸν τόπον ἡμῶν ἀφανής. Ὑπῆρχεν χάρις εἰς μερικὰς δυνατὰς ἀτομικότητας, ἀλλὰ οὐδέποτε ἀπετέλει κοινωνικὴν ἀνάγκην. Ἦτο ὁ Βολωνάκης ὁ ζωγράφος, ἦτο ὁ Λύτρας ὁ ζωγράφος· οὐδέποτε ἦτο ἡ ζωγραφική. Τὸ κοινὸν ἠγνόει τὴν ζωγραφικήν· ἡ ζωγραφικὴ ἦτο ἀδιάφορος διὰ τὸ κοινόν. Ὁ Λύτρας καὶ ὁ Βολωνάκης καὶ ὁ Λάντσας ἀποτελοῦσιν λοιπὸν τὴν πρώτην χρονολογικὴν σειράν· οὗτοι διδάσκουσιν ἢ καθοδηγοῦσιν τοὺς ἄλλους· περὶ αὐτοὺς καὶ μετ’ αὐτῶν ὑπάρχει μία δευτέρα σειρά: Ροϊλός, Φωκᾶς, Γιαληνᾶς, Πορσαλέντης, Χατζόπουλος, Λαμπάκης, Οἰκονόμου, Κοντόπουλος, Μποκατσιάμπης, Λεμπέσης, Χατζῆς· οὗτοι σχηματίζουσιν ἓν σῶμα. Τινὲς ἐκ τῶν νεοτέρων αὐτῶν:
• διδάσκουσιν καὶ προσελκύουσιν περισσοτέρους μαθητάς.
• δημιουργοῦσιν φιλοτέχνους καὶ διὰ τῆς προσωπικῆς αὐτῶν ἐνεργείας ἀρχίζουσιν νὰ ἑλκύωσιν τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ κοινοῦ πρὸς τὴν ζωγραφικήν.
Εἰς αὐτοὺς προστίθεται καὶ ἐκ τῆς διδασκαλίας τινῶν ἐξ αὐτῶν προέρχεται ὅλη ἡ τρίτη σειρὰ ἐκ νέων: Γερανιώτης, Μαθιόπουλος, Ἀριστεύς, Λασκαρίδου, Βικᾶτος, Γαλάνης, Ὀθωναῖος, Φρυδᾶς, Ξενόπουλος.
Ἐν τῇ σειρᾷ αὐτῇ τῶν νέων ὀφείλεται:
• ἡ ζωηρότης τῆς ζωγραφικῆς.
• ἡ κίνησις τοῦ ἐμπορίου τῶν εἰκόνων.
• τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ κοινοῦ, ὅ περ αὐξάνεται οἱανδήποτε ἡμέραν.
• ἡ παραγωγὴ ἀρκετοῦ ἀριθμοῦ εἰκόνων διὰ τὰς ἐκθέσεις.
Εἰς αὐτοὺς πρέπει νὰ προστεθῶσιν:
• οἱ ἀνήκοντες ἐν Εὐρώπῃ: Γύζης, Ἰακωβίδης, Ράλλης, Ῥῖζος, Ἀνδροῦτσος.
• ἡ σπουδάζουσα ἐν Εὐρώπῃ: Φλωρᾶ.
• ὁ διαμένων ἐν Εὐρώπῃ: Παρθένης.
• οἱ ἐπανερχόμενοι προσφάτως: Ἀσπριώτου, Σαββίδης, Συμωνίδης, Σμυρναῖος, Ἰωαννίδης.
Ἑπομένως, ἔχομεν ὁλόκληρον περίπου τὸ σῶμα τῆς συγχρόνου ζωγραφικῆς. 
 

Περικλῆς Γιαννόπουλος - Ἡ σύγχρονος ζωγραφικὴ

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2018

Ο Πικάσο ανάγκασε την ερωμένη του να κάνει έκτρωση και μετά έφτιαξε πίνακα με το θλιμμένο πρόσωπό της


Το πορτρέτοGirl in a Chemise(Κορίτσι με κομπινεζόν) του Pablo Picasso του 1905, για την Γκαλερί Tate αποτυπώνει μια τρομακτική εικόνα. "Αυτό το σκελετωμένο κορίτσι προέρχεται από τους ανθρώπους του περιθωρίου της κοινωνίας που επέλεγε ο Picasso", διαβάζουμε. «Μια μελαγχολική διάθεση μεταφέρεται με πέπλα βαφής ... αυτό το πορφυρό ροζ βρίσκεται στα μάγουλα ορισμένων φρέσκων κοριτσιών που βρίσκονται κοντά στο θάνατο». Αλλά το έργο, που θεωρείται από τους ειδικούς της τέχνης ότι σηματοδοτεί το τέλος της Μπλε Περιόδου του Πικάσο, αφηγείται μια ακόμα σκοτεινή ιστορία.

Ο Πικάσο θεωρείται ευρέως ως ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα, με τα έργα του να σηματοδοτούν την μετάβαση από την παραδοσιακή ζωγραφική στο κυβισμό και το σουρεαλισμό. Μεγάλο μέρος της δουλειάς του τείνει προς την πορνογραφία - ισχυριζόταν κάποτε ότι το σεξ και η τέχνη ήταν σχεδόν το ίδιο πράγμα - και η λυσσασμένη όρεξη του Πικάσο για τις γυναίκες είναι θρυλική. Ήταν σαδιστής και προκαλούσε πόνο στις γυναίκες - "φρέσκα κορίτσια κοντά στο θάνατο" - ήταν το πρότυπο του Πικάσο με τις πολλαπλές του συζύγους, τις ερωμένες του και τις γυναίκες που ζωγράφιζε. Τις αντιμετώπιζε σαν αντικείμενα για ζωγραφική και για απόλαυση – κάποτε χτύπησε μια γυναίκα τόσο άσχημα που έχασε τις αισθήσεις της και κρατούσε ένα αναμμένο κερί στο πρόσωπο μιας άλλης.

Ο Πικάσο φερόταν στις γυναίκες σαν αναλώσιμα υλικά με τέτοια συχνότητα ώστε υπάρχουν μυστηριώδεις γυναίκες που εμφανίζονται στα έργα του που δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για αυτές. Μία από αυτές τις γυναίκες είναι η Madeleine – οι ιστορικοί δεν έχουν ιδέα ποιο είναι το επώνυμό της - την οποία ο Picasso αποθανάτισε στους πίνακες Madeleine, Summer 1904 και σε πολλά άλλα έργα. Είναι επίσης πιθανότατα το μελαγχολικό, το θανάσιμα-ροζ κορίτσι στο Girl in a Chemise - και όπως παραδέχτηκε ο Πικάσο χρόνια αργότερα, είχε μόλις κάνει έκτρωση. Εκείνη δεν ήθελε - ο Πικάσο έπρεπε να την πιέσει να κάνει έκτρωση στο παιδί που είχε συλλάβει μαζί του. Δεκαετίες αργότερα, το 1968, πολύ καιρό μετά που για την Madeleine δεν είχε ακουστεί τίποτε ξανά, ο Πικάσο αστειεύτηκε γι’ αυτό το περιστατικό. "Μπορείτε να φανταστείτε να έχω ένα γιο 64 ετών;" είπε γελώντας.

Ακριβώς τη στιγμή που η Madeleine θα είχε γεννήσει - παρόλο που ο Πικάσο εκείνη την εποχή την εγκατέλειψε για ένα άλλο μοντέλο - άρχισε να δημιουργεί εικόνες μητέρων και παιδιών, με πολλούς να υποθέτουν ότι το νεκρό παιδί που δεν γνώρισε ποτέ ήταν ακόμα μέσα στη συνείδησή του. Δεν γνωρίζουμε πώς η Madeleine αισθάνθηκε για την έκτρωση που την ανάγκασε να κάνει ο Πικάσο ή αν λυπήθηκε μετά, όταν βρέθηκε μόνη της προδομένη και με επώδυνες αναμνήσεις. Δεν γνωρίζουμε καν αν η Madeleine είδε ποτέ το έργο του Πικάσο Maternity (Μητρότητα), που βγήκε περίπου στο χρόνο που θα είχε το παιδί της, δείχνοντας ένα μωρό να το σφίγγει σφιχτά η μητέρα του.

Η έκτρωση συχνά χρησιμοποιήθηκε από καλλιτέχνες και συγγραφείς για να σβηστεί κάθε έλεγχος για τις ευθύνες τους και οι απουσίες των αγνοουμένων παιδιών συχνά προκαλούν το έργο εκείνων που προκάλεσαν τον θάνατό τους με έκτρωση. Ο Πικάσο, μια μνημειακή πολιτισμική επιρροή που ριζοσπαστικοποίησε τον κόσμο της τέχνης και έγινε θρύλος στην εποχή του, ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Η βία του εναντίον των γυναικών έδωσε τη θέση της σε βία εναντίον τουλάχιστον ενός από τα δικά του παιδιά.

Υπάρχει ένα παράξενο περιστατικό που συνδέεται με την ιστορία της άμβλωσης του Picasso. Το 1998, ένα πλήθος φεμινιστριών και ακτιβιστών υπέρ των αμβλώσεων συγκεντρώθηκε σε μια γκαλερί στο Beverly Hills για να γιορτάσουν την 25η επέτειο της υπόθεσης Roe κατά Wade του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ που νομιμοποίησε την έκτρωση και στις πενήντα αμερικάνικες πολιτείες. Η γκαλερί παρουσίαζε επίσης έκθεση 35 πινάκων του Πικάσο που παρουσίαζε ο (εβραϊκής καταγωγής) παραγωγός ταινιών και ο έμπορος τέχνης Arne Glimcher, που φωτογραφιζόταν χαμογελαστός δίπλα στην (εβραϊκής καταγωγής) «μητέρα» του φεμινισμού Gloria Steinem, (και πράκτορα της CIA!). Ο Πικάσο ίσως ήταν κατά καιρούς ένας δυσάρεστος χαρακτήρας, παραδέχτηκε η Steinem όταν ρωτήθηκε για τον καλλιτέχνη. «Αλλά, τι θα ένιωθε ο Πικάσο σχετικά με την υποστήριξη της αναπαραγωγικής ελευθερίας (αμβλώσεων) ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα;» ρώτησε ένας δημοσιογράφος.

"Ο Πικάσο νοιαζόταν για την αδικία", δήλωσε η Steinem στο κοινό που είχε συγκεντρωθεί για να «γιορτάσει» τις εκτρώσεις "και μου αρέσει να σκέφτομαι τώρα ότι η αίσθησή του αυτή της αδικίας θα συμπεριλάμβανε αυτό το σκοπό. Γι 'αυτό το απόγευμα καλωσορίζουμε τον Πικάσο ως φεμινιστή στην συγκέντρωσή μας».

Και όντως, αυτός ο σαδιστής, που χτυπούσε τις γυναίκες και υποστήριζε τις εκτρώσεις, που δημιούργησε την καριέρα του στις πλάτες των γυναικών που τις πέταγε όταν τελείωνε μαζί τους, μεταφέρθηκε μεταθανάτια στις τάξεις των φεμινιστριών μαχητριών υπέρ των εκτρώσεων.

ΚΟ: Ο Πάμπλο Πικάσο (1881 – 1973), όπως διαβάζουμε στην ελληνική wikipedia, υπήρξε υποστηρικτής του κομμουνισμού, καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του, από το 1944 ήταν ενταγμένος στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και ήταν αντιφασίστας.

«Οι γυναίκες», είχε πει ο Πικάσο, «είναι μηχανές για να υποφέρουν». Κατά τη διάρκεια της ζωής του, έκανε ό, τι μπορούσε για να αποδείξει ότι είναι αλήθεια αυτό. Μάζευε μοντέλα, κοιμόταν μαζί τους και τα εξαπατούσε, εναλλάσσοντας τον ψυχρό έλεγχο – απαιτούσε υποταγή σε όλα τα πράγματα και προειδοποίησε κάποτε μια γυναίκα, την Francoise Gilot, ότι οι γυναίκες ήταν "είτε θεές, είτε χαλάκια για τα πόδια" - με τρομερή σωματική βία. Ο Πικάσο κάρφωσε την Gilot σε ένα κιγκλίδωμα γέφυρας και απειλούσε να την πετάξει στο ποτάμι επειδή ήταν "αχάριστη". Όταν εκείνη προσπάθησε να φύγει, έβαλε ένα αναμμένο τσιγάρο στο μάγουλο της για να την μαρκάρει. Ανάγκασε την Dora Maar να παλέψει με την Marie-Therese Walter, την μαμά του παιδιού του και παρέμεινε στο δωμάτιο καθ 'όλη τη φιλονικία, ζωγραφίζοντας και χτύπησε την Μάαρ μέχρι που έχασε τις αισθήσεις της τουλάχιστον μία φορά. Ωστόσο, αν και γνωρίζουμε τόσα πολλά σχετικά με τον Πικάσο, η βία του συχνά υποτιμάται ή εξαφανίζεται έμμεσα. Προφανώς, ο λόγος είναι απλός: ήταν κομμουνιστής και αντιφασίστας. Η «αγιογραφία» δεν έπρεπε να κηλιδωθεί. Η αριστερά δεν έπρεπε να συνδεθεί με την βία και ειδικά κατά των γυναικών. Οι «κακοί» είναι πάντα οι άλλοι…

ΚΟ / πηγή

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ Σ΄ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΕΣ

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ Σ΄ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΕΣ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

ΤΟ ΚΟΚΟΡΑΚΙ

ΤΟ ΚΟΚΟΡΑΚΙ

ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

ΟΜΟΡΦΗ ΗΜΕΡΑ

ΟΜΟΡΦΗ ΗΜΕΡΑ

Ο ΒΟΣΚΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΕΣ

Ο ΒΟΣΚΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΕΣ

ΣΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ

ΣΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ

ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ