Απ' όλα τα άστρα τ’ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει,
ένα που βγαίνει το πουρνό, όταν γλυκοχαράζει.
Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει,
που στέκεις πάντα δροσερό κι' ανθείς και λουλουδίζεις;
Μα συ σαι μια βασίλισσα, π' όλον τον κόσμο ορίζεις,
σα θέλεις παίρνεις τη ζωή, σα θέλεις τη χαρίζεις.
Όντε σε γεννά η μάννα σου, ο ήλιος εκατέβει
και σού δωκε την ομορφιά και πάλι μετανέβει.
Ποιος ήλιος λαμπερότατος σού δωκε την ανθάδα,
και ποια μηλιά, γλυκομηλιά, τη ροδοκοκκινάδα;
Σαν τι το θέλει η μάννα σου τη νύχτα το λυχνάρι,
οπόχει μέσ' 'ς το σπίτι της τ' Αυγούστου το φεγγάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου